Δέχθηκα σεξουαλική παρενόχληση: True or False;

Σεξουαλική παρενόχληση, μία δυσάρεστη και ντροπιαστική κατάσταση που τις τελευταίες ημέρες έχει μπει επιτέλους στα δελτία ειδήσεων και στις εφημερίδες. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο αλλά δυστυχώς για κάτι διαχρονικό, αφού συνέβαινε, συνέβη και συμβαίνει πολύ συχνά σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους.

Αυτή την “τοποθέτηση” όμως στα καθημερινά νέα την οφείλουμε στην Ολυμπιονίκη Σοφία Μπεκατώρου. Έπειτα από την προσωπική της εξομολόγηση ακολούθησαν πολλές γυναίκες. Οι περισσότερες θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, που πήραν το θάρρος από τη Σοφία, και λίγες άλλες που έγιναν θύτες αφού προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη συγκεκριμένη επικαιρότητα για να κερδίσουν την προσοχή ή ό,τι άλλο είχαν στο μυαλό τους.

Να ξέρεις όμως, εσύ που λες “τώρα θα βγουν και άλλες”, πως ελάχιστες είναι οι γυναίκες που θα τολμούσαν να κάνουν λόγο για σεξουαλική παρενόχληση χωρίς να τους έχει συμβεί.

Γιατί η σεξουαλική παρενόχληση δεν ομολογείται εύκολα από το θύμα

Σεξουαλική παρενόχληση μπορεί να δεχθεί τόσο μία γυναίκα όσο κι ένας άνδρας. Θέλω όμως να σου ομολογήσω, ως γυναίκα- θύμα, πως όταν μία γυναίκα δέχεται σεξουαλική παρενόχληση, αισθάνεται ένοχη. Δεν πιστεύει τι της έχει συμβεί από το σοκ κι έτσι το μυαλό της αρχίζει να σκέφτεται περίεργα, ενοχικά. Σκέφτεται μήπως έχει παρεξηγήσει κάτι, κάποια κίνηση ή τα λόγια του θύτη. Αναρωτιέται αν εκείνη το προκάλεσε όλο αυτό και δημιουργεί στον εαυτό της αμφιβολίες αποκλειστικά από ενοχές.

Βλέπεις, τις περισσότερες φορές ο θύτης είναι υψηλόβαθμο στέλεχος στον Κλάδο του, συνήθως επιφανής πολίτης με “πρόσωπο στην κοινωνία”- οικογένεια- κύρος κτλ κτλ. Έτσι ποιος θα πιστέψει εκείνη;

Φαντάζομαι πως ανάλογες σκέψεις θα συμβαίνουν και σε μία γυναίκα που είναι θύμα βιασμού, αλλά δε θα το φτάσω ως εκεί γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν πιστεύω πως μιλάμε για σεξουαλική παρενόχληση. Μιλάμε καθαρά για βία, εκτός από ψυχολογική και σωματική.

Η προσωπική μου εμπειρία ως νεαρή δημοσιογράφος

Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, 08. 03.2020, είχα κοινοποιήσει στα προσωπικά μου Social Media (Pamela Lytra στο Facebook & pame_land_ στο Instagram) το παρακάτω κείμενο.

“Διαβάζω σήμερα όλα αυτά που γράφονται για τη σεξουαλική παρενόχληση, την κακοποίηση, την έλλειψη ισότητας των δύο φύλων. Δεν είναι λόγια , αλλά στατιστικά και μία εν δυνάμει ή εν ενεργεία πραγματικότητα. Θυμαμαι όταν ήμουν δημοσιογραφος 19 χρονων, δυο περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης που δέχθηκα στην εργασία μου απο μεγαλύτερης ηλικίας, γνωστούς δημοσιογράφους. Ο ένας ήταν στο ραδιόφωνο και ο άλλος στην τηλεόραση.

Η συμπεριφορά του πρωτου είχε διάρκεια και ψυχολογικό εκβιασμό. Σχολίαζε το ντύσιμό μου με επικριτική διάθεση, με απειλούσε ότι θα χάσω τη δουλειά μου αν δε βγω μαζί του ή δεν πάμε παρέα διακοπες και πολλά ακόμη, τονίζοντάς μου ότι έχω πρόβλημα που δεν τον θέλω. Καθε πρωί ξυπνούσα , έκανα εμετό από το στρες και μετά πήγαινα στη δουλειά.

Ο δεύτερος κύριος, που τόσο θέλω να σας πω το όνομά του, με γνώρισε ως μαθήτρια στη σχολή Δημοσιογραφίας. Με φώναξε για δουλειά μαζί με μια συμφοιτήτρια στο Κανάλι (κανάλι που τώρα εχει κλείσει και χρωστάει της Μιχαλούς). Ξαφνικά βρεθήκαμε κλεισμένες σ’ ένα γραφείο με 2 άνδρες, τον δημοσιογράφο και τον τότε διευθυντή προγράμματος, να λένε τα “δικά τους” μ έναν θρασύ και χωρίς καμία ντροπή, τρόπο. Ο διάλογος μοναδικός, που δε θα τον ξεχάσω ποτέ. Την επόμενη μέρα πήγα στη Σχολή κι ενημέρωσα όλους για το περιστατικό, τονίζοντας πως πρέπει να προσέχουν διπλά και τριπλά ποιον φέρνουν να διδάξει. Αυτός δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά για “μάθημα ” αφού φαίνεται πως πήρε το δικό του (λέμε τώρα αλλά τουλάχιστον έκανα την προσπάθειά μου, σε αντίθεση με τη συμφοιτήτρια που ήθελε να πάρει τη δουλειά με το όποιο αντίτιμο).

Όσο για την κακοποίηση των γυναικών; Με το που θα δεις ενα χέρι να κάνει την κίνηση να σηκωθεί, φύγε. Μην περιμένεις να σε αγγίξει αυτό το χέρι με βία. Δεν είναι της στιγμής , είναι του χαρακτήρα . Ναι, η γυναίκα ειναι κόκκινη , φωτεινή , με πολλές πλευρές, προκαλεί εντάσεις αλλά ξέρει και πως να τις κατευνάζει, διατηρεί το πάθος της σε ό, τι κάνει και επιλέγει να ζει “στο κόκκινο “.”

Σήμερα λοιπόν, 18 χρόνια αργότερα, έχω να πω ότι θυμάμαι αναλυτικά τα πάντα. Να προσθέσω ότι ο δεύτερος δημοσιογράφος προθυμοποιήθηκε να με πάει στο σπίτι μου, γιατί τότε δεν είχα αυτοκίνητο, ήμουν σε μία ερημική περιοχή των δυτικών προαστίων που δεν ήξερα πως να φύγω κι έβρεχε πραγματικά καταρρακτωδώς.

Ναι, δε θα σου πω ψέματα, δέχθηκα αλλά με την προϋπόθεση ότι στο αυτοκίνητο θα ήταν και η συμφοιτήτριά μου και θα κατεβαίναμε στο ίδιο σημείο. Μπήκαμε λοιπόν και οι δύο στο αμάξι του και μόλις άφησε την άλλη κοπέλα, μου είπε να με πάει λίγο παρακάτω σ’ ένα πιο κεντρικό σημείο. Πράγματι πηγαίναμε προς το κέντρο της Αθήνας. Στη διαδρομή όμως άρχισε να “απλώνεται” λεκτικά και κινητικά, με διαλόγους γελοίους και προτάσεις για Σαββατοκύριακα στο σαλέ ενός φίλου του και άλλα πολλά.

Μόλις λοιπόν φτάσαμε στο Κολωνάκι, εγώ ήμουν ήδη με το χέρι στο χερούλι της πόρτας του αυτοκινήτου και στο πρώτο φανάρι τον έβρισα, άνοιξα την πόρτα κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά και την καρδιά μου να “τρεμοπαίζει” όσο ποτέ άλλοτε.

Τέλος, δύο πράγματα:

  1. Κάτι τέτοιοι τύποι κόβουν τα φτερά των νέων ατόμων και τους κάνουν να βλέπουν τα όνειρά τους σαν έναν εφιάλτη, με αποτέλεσμα να αλλάζουν ρότα γιατί πιστεύουν πως όλοι του Κλάδου θα είναι έτσι. Ευτυχώς όμως δεν είναι όλοι. Προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω και πολύ σημαντικούς ανθρώπους, με αναγνώριση στον χώρο της δημοσιογραφίας, που με συμβούλεψαν και μου φέρθηκαν άψογα. Ένας τέτοιος κύριος στη συμπεριφορά ήταν κι ο Σεραφείμ Φυντανίδης.
  2. Έτσι για την ιστορία αλλά και για την κατανόηση της γυναικείας ψυχολογίας μετά τη σεξουαλική παρενόχληση, ακόμη και τώρα φοβάμαι να πω τα ονόματα αυτών των ανθρώπων (και των δύο περιστατικών). Μη με ρωτήσεις γιατί. Απλά φοβάμαι ότι κάτι κακό θα γίνει, ότι θα προσπαθήσουν να με ξεφτιλίσουν ξανά ενώ το ρεζίλι ήταν και είναι οι ίδιοι.